Wineglass Bay

27 september 2013

Port Arthur was 200 jaar geleden eigenlijk een heel moderne gevangenis: men ging er van uit dat de geest sterker was dan het lichaam en dus moest niet zozeer het lichaam worden gestraft als wel de geest worden gebroken. Gevangenen mochten niet spreken, fluiten, zingen of communiceren met elkaar of met de bewakers. Ze werden, iedereen apart, opgesloten in een kleine  cel. In de kapel, waar ze heen moesten, stonden ze in een soort doodskistachtige hokjes, zodat ze alleen de priester konden zien, maar niet elkaar. Ze werden gekleed in uniformen met een kap, waarbij alleen de ogen zichtbaar bleven. Ontslagen gevangenen waren vaak gek en bleken vaak niet meer in staat nog buiten de gevangenis te leven. De meeste gebouwen zijn nu ruïnes, na een grote brand begin vorige eeuw.
Het front en het bijbehorende stormveld (9 Bft) trok ‘s nachts over ons heen. Vrij snel daarna stopte de regen en nam de wind weer af. Bij het eerste licht, om tien over vijf, vertrokken we. Inmiddels liggen we in Wineglass Bay, aan de oostkant van Tasmanië, een volgend front af te wachten.