Etappe 1: Plymouth – Tenerife

De eerste etappe van onze reis begon met een aantal dagen in de Zuid-Engelse kustplaats Plymouth, vanwaar ook Charles Darwin vertrok. In de historische Sutton Harbour lagen we in het hart van de stad. We trokken veel aandacht, al was het maar omdat onze masten hoger zijn dan de meeste huizen aan de kade. Na een feestelijke receptie in het National Aquarium en tientallen persmomenten verder waren we er klaar voor: het was tijd om te vertrekken voor een nieuwe wereldreis!

Op een zonnige, maar windstille dinsdagochtend werden we door enkele honderden mensen uitgezwaaid. Hoewel het Engels Kanaal en de Golf van Biskaje bekend staan om sterke wind en ruige zee, begonnen we met rustig weer en konden we genieten van groepen dolfijnen die ons bijna iedere dag een stuk vergezelden. Zelfs een groep vinvissen kwam heel dicht bij het schip boven; erg spectaculair!

De weersvoorspelling gaf zeer sterke tegenwind aan, dus hebben we besloten te schuilen in het Noord-Spaanse vissersdorp Carino. Met lichtere wind konden we de volgende ochtend onze route vervolgen. Op vrijdag 25 augustus kwamen we aan in de Marina van Santa Cruz de Tenerife, voor ons een vertrouwde en prachtige plek om de eerste etappe af te ronden.

Etappe 2: Tenerife – Mindelo

Na de eerste Darwin Leader Week, waarin het schip fungeerde als hotelschip en onderzoekscentrum voor de Darwin Leaders, kwamen de Darwin Sailors op 3 september aan boord voor de oceaanreis naar Kaapverdië. De volgende ochtend verlieten we Tenerife. Zeilen kon nog niet, want het was windstil en de oceaan zag eruit als een spiegel. Toen in de namiddag een briesje was opgestoken, hebben we alle zeilen gehesen om zo veel mogelijk snelheid te maken.

Hoe dichterbij Kaapverdië we kwamen, hoe warmer het werd. 35 graden Celsius werd het ‘nieuwe normaal’. Dat er weinig wind stond, was niet alleen jammer omdat we weinig konden zeilen, maar door het ontbreken van een briesje, waren we voor verkoeling aangewezen op een zwembad aan dek! Door de bijzonder heldere nachten konden we, naast het ontelbare aantal sterren, op een avond zelfs een rij van twintig (!) satellieten over ons heen zien trekken. Wat een vreemd gezicht!

Hoewel we af en toe op de motor moesten varen om voldoende snelheid te behouden, was er voldoende te zien aan boord: zoals de dolfijnen die ’s nachts bij het schip zwommen, in het licht van bioluminescentie. Onder de Darwin Sailors waren een aantal muzikanten en zangers, die de muzikale sfeer er goed inhielden tot we op 10 september in de baai van Mindelo voor anker gingen. Ze schreven zelfs een ‘Oosterschelde’-lied!

Etappe 3: Mindelo – Fernando de Noronha

De derde etappe van de DARWIN200 Global Voyage begint in Mindelo, op het eiland São Vicente in Kaapverdië. De afgelopen 15 jaar komen we hier bijna iedere winter, dus het voelt vertrouwd. We bereiden ons voor op de oceaanoversteek naar Fernando de Noronha. We reizen van noord naar zuid, dwars door een bijzonder weersysteem. Rond Kaapverdië waait de Noordoostpassaat, die schuin richting evenaar blaast. Op het zuidelijk halfrond de zuidoostpassaat, die dus ook schuin richting evenaar waait. Daartussenin een zone van lage druk, de Intertropische convergentiezone (ITCZ), ook wel de Doldrums. De wind stroomt van twee kanten richting dit gebied en wordt steeds warmer en steeds vochtiger. Waar de luchtstromen elkaar ontmoeten stijgt de lucht op. De opstijgende lucht bevat veel waterdamp die op grotere hoogte condenseert. Er ontstaan enorme wolken en buien, vaak met onweer en bliksem. Het weer op deze reis zal dus heel instabiel zijn, maar ook indrukwekkend. In dit gebied ontstaat “het weer”.

Zo vroeg in het seizoen liggen de Doldrums vaak heel noordelijk. En al na anderhalve dag verliezen we inderdaad de Noordoostpassaat. Vroeger lagen schepen soms weken te dobberen in dit gebied dat met een watertemperatuur van 30 graden, een luchttemperatuur van 35 graden en een luchtvochtigheid boven de 90% aanvoelt als een kas. Nu biedt onze motor uitkomst. Een zwemstop bij een waterdiepte van meer dan 5000 meter midden op de oceaan biedt even verkoeling. En opwinding! Net als de Mahi Mahi’s en tonijnen die we nu met regelmaat uit het water vissen en de volgende dag op tafel vinden. Al snel daarna pikken we de Zuidoostpassaat op en de laatste dagen van deze reis zeilen we onder vol tuig, helemaal tot op de rede van Fernando de Noronha.

Etappe 4: Fernando de Noronha – Salvador de Bahía

De eerste dag van dit traject doen we meteen een onvergetelijke vangst – een prachtige blauwe marlijn, waarvan we de volgende dag tijdens de lunch genieten. Het veranderende weer wordt langzaam merkbaar met een avondbries die ineens wat fris aanvoelt, hoewel de temperatuur nooit onder de 28 graden zakt. Het begrip fris is dus relatief.

Ieder dag staat de zon hoger aan de hemel totdat hij in het zenith, recht boven ons hoofd staat. Een bijzonder moment, want vanaf dat moment zullen we de zon op zijn hoogste punt niet meer in het zuiden, maar in het noorden zien! En dat alles met fantastische omstandigheden om te zeilen. Een blauwe oceaan en een bestendige zuidoostenwind waardoor de motor er niet aan te pas komt. In eerste instantie zeilen we met een snelheid van 6 knopen, maar beetje bij beetje neemt dat toe tot 7, 8 en zelfs 9 knopen. Als klap op de vuurpijl worden we, vlak voor we de Allerheiligenbaai invaren, begroet door een groep van 7 bultruggen, waarmee onze reis een adembenemende afsluiting krijgt. En terwijl de zon ondergaat, gaat de wind steeds verder liggen en komt de Oosterschelde tot stilstand, met alle zeilen nog omhoog, precies op de ankerplaats. Mooier kan het haast niet!

Etappe 5: Salvador de Bahía – Rio de Janeiro

Na een aantal hele warme, windloze dagen in Salvador kon de dag van vertrek bijna niet beter; zonnig, kalm water en een zeilbare wind de baai uit. Met bijna vol tuig varen we aan-de-wind richting het zuiden met een leuke groep enthousiaste mensen aan boord. Langzaam maar zeker draaide de wind zoals verwacht en na 36 uur stonden alleen alle vierkante zeilen er nog op. Tot aan Cabo Frio hoefden we daar niks meer aan te doen.

Dat betekende echter niet dat we ons verveelden! Ten eerste hielden de bultruggen ons bijna constant in het oog, of wij hen… Ze lieten zich in al hun glorie uitgebreid bewonderen; het hoogtepunt was een moeder die haar jong leerde te ‘breachen’. Ook de dolfijnen lieten regelmatig van zich horen en er vlogen verschillende soorten vogels rond het schip. Na Cabo Frio stond de wind tegen en moesten we op de motor verder om op een windstille ochtend onder bijna vol tuig Rio de Janeiro binnen te varen.

Etappe 6: Rio de Janeiro – Punta del Este

Etappe 6 van onze reis was voor velen van ons een reis om niet meer te vergeten, door sommigen zelf omschreven als ‘Traumhaft’. We hadden donkere nachten met een zee die oplichtte door de bioluminescentie of een donkere lucht met spectaculaire onweersbuien om ons heen. Veel gezeild, af en toe gemotord. Vele Albatrossen en dolfijnen. Fennardie, die ons ’s ochtends wekt met de geur van versgebakken brood en die ’s avonds heerlijke maaltijden kookt.

Voor een groepje Braziliaanse jongeren was deze reis een unieke ervaring, en dat we elkaars taal niet spraken mocht de pret niet drukken. Zeer geïnteresseerd in het leven aan boord, van stuurhuis tot kombuis, overal werd volop meegeholpen.Deze reis zijn we ook op onderwaterexpeditie gegaan. Vanaf de Oosterschelde hebben we een ROV laten afdalen naar een onderwaterklif en video-opnamen gemaakt van de “Yellow Lemon Fish” , die alleen in Uruguay voorkomt.

Etappe 7: Punta del Este – Puerto Madryn

De etappe van Punta del Este naar Puerto Madryn beleefde een opwindende start met harde wind en een flinke oceaandeining. Terwijl we steeds meer zeilen hesen, kreeg het schip ook steeds meer snelheid, en de opwinding bereikte het hoogtepunt toen een groep orka’s ons heel dicht naderde. Een van hen kwam slechts een meter van het achterdek omhoog om te ademen! Ook de daaropvolgende dagen van onze reis zagen we heel veel dieren, zoals de indrukwekkende albatrossen.

Tijdens de nachtelijke uren bewonderden we de sterren van het zuidelijk halfrond en de intense bioluminescentie in de golven. Bij aankomst in Puerto Madryn keken we met verwondering naar het droge en uitgestrekte landschap langs het schiereiland Valdes, met zeeleeuwen en pinguïns op alle stranden. Ondanks de soms uitdagende weersomstandigheden maakten we het beste van onze tijd aan boord met lessen in schiemanswerk en activiteiten en rondleidingen in de machinekamer. Tijdens ons verblijf in Puerto Madryn werden we beziggehouden met ankerwachten en onderzoek, samen met de DARWIN-leiders die aan hun projecten werkten. Een spectaculair onweer zorgde nog voor wat extra opwinding. Terwijl we ons voorbereiden op de reis naar de Islas Malvinas / Falklands, bereiden we ons ook voor een speciale kerstviering op zee, we hebben onze kerstboom in de salon al opgezet (-;. We wensen iedereen fijne kerstdagen, wij zullen de feestdagen doorbrengen met datgene waar we van houden – zeilen.

Etappe 8 & 9: Puerto Madryn – Stanley

Wat een avontuur! Een reis van uitersten: van onder vol zeil varen bij zonnig weer en lichte wind, tot dubbel gereefde zeilen bij stormachtige wind, grote golven en hagelbuien. We beleefden een paar zware dagen met zeeziekte, maar wat een beloning om bij de Falklandeilanden aan te komen! Meteen bij aankomst aankomst zagen we al walvissen, dolfijnen die voor de boeg zwommen, albatrossen, zeehonden en pinguïns.

Een wandeling maken op Saunders Island is alsof je in een soort sprookje bent beland. Je wandelt door het mooiste landschap dat je je kunt voorstellen met zandstranden, turkoois blauw water en omringd door bergen. En tijdens onze wandeling over het eiland zagen we alleen al vier verschillende soorten pinguïns. De rotsspringer, koningspinguïn, magelhaenpinguïn en de ezelspinguïn. Hier tussen al deze dieren te lopen en ze in het wild te observeren is meer dan de meesten van ons hadden durven dromen.

Tijdens de kerstdagen waren we op zee. Terwijl iedereen thuis Kerst aan het vieren was, hadden wij te maken met harde wind en hoge golven. De omstandigheden waren een beetje al te onstuimig voor een kerstviering. Dus dat stelden stelden we uit tot we bij Weddell Island aankwamen. Toen de ‘Oosterschelde’ twee dagen later veilig voor anker lag in de baai, aten we ons welverdiende kerstdiner!

Etappe 10: Stanley – Punta Arenas

Nadat we er zeker van waren dat iedereen aan boord was, maakte de kapitein snel de oproep om koers te zetten naar Saunders Island. Een van de baaien is beroemd om zijn grote kolonies koningspinguïns! Een geweldige plek voor een snelle stop. De windvoorspelling beloofde sterke westenwinden, die tijdens onze reis alleen maar sterker zouden worden. Om de reis voor iedereen aangenaam te maken, besloten we een extra stop te maken.  Dit leidde ons naar Grave Cove, waar grote kolonies zwartbekalbatrossen, rotsspringers en ezelspinguïns op ons wachtten. Zoals voorspeld werd onze reis naar Punta Arenas gedomineerd door tegenwind, waardoor we de motor nodig hadden om tegen de wind in te varen. Gelukkig zat de wind soms toch mee en konden we ook nog lekker zeilen! We gebruikten deze tijd voor leerzame presentaties over knopen, geschiedenis van de zeevaart en zeekaarten (met dank aan het Maritiem Museum Rotterdam), prachtige natuur en geweldig gezelschap maakten deze reis een waardevolle ervaring voor iedereen.

Etappe 11: Punta Arenas – Talcahuano

Een reis van uitersten, een reis van verbazing en een reis van wow-momenten. We vertrokken met kou en wind uit Punta Arenas, door de Straat van Magellaan. Die is daar nog breed en daardoor heeft de wind vrij spel. Het ene moment zit je lekker in het zonnetje, het andere moment heb je heel veel wind en lage bewolking. Eenmaal in de fjorden varend richting het noorden moesten we, zoals verwacht, de motor veel gebruiken. De nachten waren koud, maar gelukkig kort omdat het hier zomer is.

De reusachtige Pio XI-gletsjer was een hoogtepunt, net als onze spectaculaire ontmoeting met walvissen. Maar ook voor anker liggen bij Puerto Eden was erg bijzonder. Tot slot nog 3 dagen echt zeilen met heel veel wind op open oceaan. Een prachtige afsluiting van een ongelofelijke tocht. Eenmaal voor anker bij Talcahuano konden we niet anders dan samen zeggen dat we een fantastische reis hadden.

Etappe 12: Talcahuano – Valparaíso

De reis van Talcahuano naar Valparaíso is met slechts 258 zeemijl de kortste etappe van onze wereldreis. De gasten kwamen met de bijboot aan boord in de Baai van Concepción, waar de Río Biobío uitmondt in de Grote Oceaan. Charles Darwin bezocht Talcahuano in 1835 vlak nadat de havenstad was getroffen door een aardbeving. Hij schreef uitvoerig over de verwoeste stad.

Nadat alle gasten wegwijs zijn gemaakt aan boord en een veiligheidsinstructie hebben gekregen, kwam de loods rond middernacht aan boord. Na een klein kwartier met ons mee te hebben gevaren wenste hij ons een goede reis, voordat hij van boord werd gehaald. De weersvoorspelling duidde op veel en harde wind en we zijn de reis begonnen met een wat voorzichtige zeilvoering. Gelukkig bleek het, eenmaal op zee, mee te vallen en zeilden we met veel tuig langs de Chileense kust richting het noorden. De aangename temperatuur op zee maakte de behoorlijke deining van ruim drie meter een stuk draaglijker. De grote visvangst op de tweede dag van de reis, maakte het diner ’s avonds én de korte zeilreis als geheel, compleet!

Etappe 13: Valparaíso – Callao

We zijn begonnen aan een gedenkwaardige reis van Valparaiso naar Callao en hebben de uitdagingen van een ongelukkige ankerplek te midden van een zee van scheepswrakken getrotseerd. Onze positie op deze aangewezen ankerplek zou onder normale omstandigheden ideaal zijn geweest. De Oosterschelde draaide echter om haar anker en raakte heel de week verstrikt in een dans met de stromingen, ons anker gewikkeld in onderwaterpuin. Na een ochtend van mislukte pogingen zijn we er dankzij een combinatie van gunstige wind en snel handelen van onze capabele bemanning in geslaagd om los te komen! Eenmaal buiten onze ankerplaats begroette de Stille Oceaan ons met haar karakteristieke zuidelijke winden en machtige deining, precies zoals verwacht. In slechts 24 uur hebben we een verbazingwekkende afstand van 200 zeemijl afgelegd, zeilend met een ongelofelijke snelheid van 10 knopen! Zulke momenten van opwinding zijn zeldzaam. We omarmden de snelheid van harte, maar het was ook een vuurdoop voor onze net gearriveerde gastbemanning, die meteen moest meedraaien in de meeslepende, intense wereld van oceaanzeilen. We hadden een geweldig begin, maar later moesten het wat rustiger aan doen vanwege de onveranderlijke slechte weersvoorspellingen, waardoor we een paar dagen de motor moesten gebruiken. De gedachte aan de Las Ballestas-eilanden voor ons hield ons gemotiveerd. Deze eilandengroep bood verbazingwekkende zeebogen en prachtige rotsen. Pelikanen doken en zonnen sierlijk om ons heen, Peruaanse boobies en Inca sterns waren aan het nestelen, en lokale duikers waren druk bezig met het vissen op

Etappe 14: Callao – Puerto Lucía

Nadat we de douane en immigratie gepasseerd waren, haalden we het anker op en hesen we de zeilen: zowel de beide topzeilen, de breefok, als het grootzeil. Langzaam voeren we de baai uit. De weersvoorspellingen beloofden een lichte zuidenwind voor onze reis. Al snel bleek echter dat deze wind ons niet genoeg snelheid zou geven om op tijd in Ecuador aan te komen. Elke avond na het diner streken we de zeilen en startten we de motor, zodat we de volgende ochtend na het ontbijt weer rustig verder konden zeilen. Na een aantal dagen zijn we nu zeer ervaren breefokvouwers, want die hebben we iedere avond netjes opgevouwen.

Tijdens onze reis zagen we dolfijnen, roggen en veel vogels. Ook kwamen we veel kleine vissersbootjes tegen op zee. Onze pogingen om vis te vangen waren deze keer niet erg succesvol. Toch wilden we graag vis eten, dus midden op zee stopten we naast een klein vissersbootje en kochten we heerlijke vis. Zo willen we wel vaker ons eten afhalen!

Etappe 15: Puerto Lucía – Galápagoseilanden

Onze reis naar de Galapagoseilanden gaat heel voorspoedig. De eerste 300 van de 500 zeemijl hebben we snel afgelegd. Geleidelijk neemt de wind af en wordt de deining juist hoger, waardoor het schip begint te rollen. Dat vereist wat actie aan dek, we strijken de gaffelzeilen en hijsen de breefok. Langzaam groeit de opwinding nu we de beroemde Galapagoseilanden naderen. Iedereen aan boord kijkt uit naar de eerste ontmoeting met het iconische dierenleven van dit gebied. Het eerste eiland waar we aan land gaan is Isla Isabela, het grootste eiland van de archipel. We worden meteen begroet door zeeleeuwen, haaien, pelikanen, fregatvogels, Galapagos pinguïns, zeeleguanen, rode rotskrabben, schildpadden, flamingo’s, kleine zangvogels, blauwvoet boobies en de beroemde Darwinvinken. De wilde dieren lijken hier totaal niet bang voor menselijke bezoekers.De tweede stop is op het eiland Santa Cruz met het stadje Puerto Ayora. Hier vind je ook het Darwin Onderzoeksstation, het Natuurhistorisch Museum en veel restaurants en bars op pittoreske locaties. Er is genoeg te ontdekken voor een langer verblijf, maar wij zijn alweer op weg naar een volgend eiland, San Cristobal.

Etappe 16: Galápagoseilanden – Paaseiland

Ons verblijf op de Galapagoseilanden was in vele opzichten overweldigend. In de eerste plaats natuurlijk door de unieke flora en fauna waar de eilandengroep bekend om staat, zeker in het licht van de naamgever van onze wereldreis. Maar ook door de vele Darwin Leaders die hier hun onderzoek hebben uitgevoerd en de honderden bewoners die we ons schip hebben mogen laten zien. Toch moeten we op een gegeven ogenblik weer door, want de volgende unieke bestemming is op ons aan het wachten. Tijdens deze 16e etappe van de wereldreis zeilen we naar Rapa Nui (Paaseiland), op zo’n 1900 zeemijl van de Galapagoseilanden.

De eerste paar dagen van de reis zijn een afwisselende mix van het zetten van alle zeilen om de tuigage daarna weer op te doeken en de motor te starten om voldoende hoogte en snelheid te behouden. Dagen met een hoge deining, veel actie aan dek en eindeloos water liggen voor ons in het verschiet. Gelukkig is iedereen actief betrokken bij alle aspecten van het zeilen en zit de sfeer er goed in! Tijdens de nachtwachten worden allerlei interessante discussies gevoerd en worden alle sterrenbeelden van de zuidelijke Stille Oceaan nauwkeurig in kaart gebracht. Voor velen aan boord was het de eerste keer dat zij het Zuiderkruis zo duidelijk hebben kunnen waarnemen.

Aan dek is het de hele reis druk. Door het veranderlijke weer moeten de zeilen iedere dag worden gereefd, dubbel gereefd of juist weer niet. Om na 15 dagen op zee het mysterieuze Rapa Nui te naderen, is bijzonder. Alle 31 opvarenden ‘scannen’ het landschap naar de eerste tekenen van de beroemde Maui-beelden. Onder vol zeil bereikten we de relatief beschutte Anakena-baai aan de noordoostkant van het eiland. Beschermd tegen de wind en deining die we de dagen daarvoor te verwerken kregen, keken we uit op een waanzinnig mooi, wit zandstrand.

Etappe 17: Paaseiland – Mangareva

De golven bij Hanga Roa rollen recht het kleine haventje in. Om veilig (en droog) tussen de brekers de haven uit te komen blijkt vooral een kwestie van goede timing en een beetje geluk. Ook de autoriteiten hebben de volgende dag wat moeite veilig aan boord te komen, maar tegen half elf heeft iedereen een stempel in zijn paspoort. Om nog een laatste mooie foto te maken op Paaseiland, varen we naar Anakena Bay, waar cameraman Josh vanaf de wal zijn best doet. Met alle vierkante zeilen gehesen varen we tenslotte de oceaan op.

Genietend van de walvissen die we zagenien het gevoel weer onderweg te zijn, schrokken we van een snelle boot van de Chileense marine die plotseling naast ons opduikt en ons sommeert bij te draaien. Het blijkt te gaan om de drone beelden die cameraman Tom vanaf het schip heeft gemaakt. Illegale beelden, want zonder vergunning gemaakt. Met wat strenge woorden en inbeslagname van de geheugenkaart uit de drone, komen we er goed vanaf. Onder vol tuig varen we verder, de ondergaande zon tegemoet. Dat we ook nog een grote Mahi-Mahi aan de haak slaan is bijna iets te veel van het goede voor een eerste dag.

De dagen erop passen we ons aan het rustige ritme van de zee aan. De wind neemt verder af zodat we op een gegeven moment zelfs de motor moeten starten. Het levert prachtige beelden op van een strakblauwe oceaan en een oppervlak zo glad als olie met een lange lage deining. Na de windstille dag hebben we nu een noordelijke wind, kracht 4, waarmee we onder vol tuig een goede snelheid halen. Iedereen is inmiddels gewend aan de bewegingen van het schip op de golven die zo’n 3,5 meter hoog zijn. En af en toe vangen we een mooie mahi-mahi of tonijn. Regelmatig trekken regenwolken over en neemt de wind toe tot 5 en 6 Bft. We hebben het topzeil inmiddels opgedoekt en de gaffelzeilen gereefd, want er komt nog meer aan. Met een snelheid van 8 knopen schieten we wel lekker op naar Pitcairn.

Bij het eerste ochtendlicht zien we palmbomen en dichtbeboste hellingen en na zoveel dagen op zee lijkt het eiland nog groener dan het is. We gaan ten anker aan de zuidkant van het eiland waar we worden opgehaald met de longboot. Iedereen is opgetogen over de eerste dag op het eiland. De bewoners zijn ook erg vriendelijk en met dank aan Steve kunnen we zelfs onze voorraad groente en fruit aanvullen.

Het verse fruit, de trossen bananen aan dek, de verhalen; alles doet nog denken aan Pitcairn. Maar we zijn alweer bezig aan de laatste 300 mijl naar de Gambier eilanden. Met een stevige bries in de rug komen we aan. Voorzichtig banen we ons een weg door het koraal in de lagune en aan het eind van de middag kunnen we vastmaken aan de kleine pier van Rikitea.