Halverwege naar de kaap

19 november 2013

Leo Boersen vertelt verder:
“De wereld rond de ‘Oosterschelde’ is erg klein geweest de afgelopen dagen, sinds mist het schip omhult. Zicht soms gereduceerd tot minder dan een halve mijl. Je zou verwachten dat erg geen wind is bij mistig weer, maar niets is minder waar; de ‘Oosterschelde’ heeft gunstige wind, WNW 4-5 Bft, die onze schoener voortstuwt met 8 knopen, soms zelfs 10. Al wat om ons heen is: een enkele Zwarte albatros in ons kielzog, enige stormvogels en zo’n 15 mijl noordelijk van ons, niet zichtbaar met het blote oog of op de radar, vaart de ‘Tecla’ met ons mee. Ergens in de vroege ochtend –onze morgen begint nu 9 uur later dan in Rotterdam, aangezien we in het westelijk halfrond zijn– zijn we over de 3000 mijl grens gegaan; de afstand vanaf onze huidige positie naar een punt op de 50ste breedtegraad aan de andere kant van de Kaap. Als we dat punt bereiken zonder het gebruik van onze motor, komen we allemaal in aanmerking om bijgeschreven te worden als Kaap Hoorn-zeilers in het Kaap Hoorn-register. De bijbehorende beloning kunnen we, als het goed is, te zijner tijd in Hoorn ophalen.
We houden een kompaskoers aan tussen 55 en 75 graden, het luisterend oor kan zachtjes de klanken van de mondharmonica van Phil Woodland boven de wind en zee uit horen en de neus pikt de geuren op van het dagelijks vers gebakken brood uit Job’s kombuis.
De dagelijkse weersverwachtingen van MeteoConsult helpen kapitein Arian om de beste koers uit te zetten voor de ‘Oosterschelde’, hoge golven en stormen omzeilen van depressies ten westen en hogedrukgebieden in het oosten. “Heavy seas and storms do not bring us any faster to our destination”, is wat hij ons vertelt. We hebben wat zeil geminderd om al te ruige zee te vermijden. We zeilen over stuurboord en zijn de laatste dagen goed opgeschoten. Gisteren 212 mijl, daarvoor 172 en 156 mijl. Onze koers over de grond grofweg 80 tot 100, allemaal prima voor de ‘old Lady’. Onze huidige positie is 52-41 S, 136-35 W. Als je op de kaart kijkt, zitten we ongeveer ter hoogte van de grens tussen Alaska en de North West Territories. We zijn nu halverwege tussen Auckland en de Kaap.
Gisteren hebben we het laatste deel van ‘Longitudes’ gekeken en als John Harrison nou maar een goede advocaat had gehad, zou zijn klok tientallen jaren eerder beschikbaar zijn geweest, daarvan ben ik overtuigd. Het entertainment-programma vandaag is een lezing van Olav Swart, over de Nederlandse zeeoorlogen en jenever. Voor ieder werd een oorlam ingeschonken. Hierna kon er naar ‘Hornblower’ worden gekeken. Stuurman Woody heeft ons de werking van de sextant uitgelegd maar door de bewolking is het oefenen in de praktijk uitgesteld tot we de zon weer kunnen zien.
Ook het vermelden waard is dat Arno de competitie ´wanneer zien we het eerste schip´ heeft gewonnen. Werner and Phil hebben ´s nachts het toplicht van de ‘Tecla’ gespot. Allen hebben prachtige prijzen gekregen. Arno was extra blij, want hij krijgt een ontbijt op bed, naast zijn pot met chocolade pasta! Phil en Werner kregen een alcoholische versnapering en mochten taart uitdelen als nagerecht.
De klok is weer een uur vooruitgezet. Langzaam maar zeker vervolgen we onze weg naar het oosten, richting Kaap Hoorn. We komen er zeker, maar of we de kaap met onze eigen ogen kunnen zien, blijft de vraag. Maar we weten: Man reist ja nicht um an zu kommen, sondern um zu Reisen. Time will tell.”